Stowarzyszenie SBB złożyło do Komisji Europejskiej skargę na błędną implementację Dyrektywy
W roku 2016 konsumenci zauważyli błędne tłumaczenie dyrektywy unijnej 93/13 na język polski i dopiero na ich wniosek dokonano sprostowania w tłumaczeniu dyrektywy[1].
Obecnie konsumenci często doświadczają problemów związanych z interpretacją prawa unijnego w obszarze wadliwej implementacji Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w toczących się w polskich sądach sprawach, w których istotne znaczenie mają nieuczciwe warunki zawarte w umowach konsumenckich. W ocenie Stowarzyszenia Stop Bankowemu Bezprawiu Dyrektywa 93/13 została zaimplementowana błędnie. Błąd dotyczy zapisu art 385 Art. 385[1] § 1. kodeksu cywilnego[2].
Brzmi on następująco:
Art. 385[1] § 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
tymczasem Dyrektywa 93/13 stanowi:
” Artykuł 3
- Warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta.”
W niemieckojęzycznej wersji dyrektywy znajduje się zapis : “erhebliches und ungerechtfertigtes Mißverhältnis”, co oznacza „znaczna i nieuzasadniona dysproporcja”. W wersji angielskiej „significant imbalance”, czyli „znaczna (znacząca) nierównowaga”.
W wyniku błędu implementacji dyrektywy 93/13 polskie sądy błędnie oceniają postanowienia zawarte w umowach. Zamiast badać, czy postanowienie tworzy “znaczącą nierównowagę” analizują, czy dane postanowienie “rażąco narusza interesy konsumenta“.
Zostało to zauważone przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w wyroku z dnia 6 listopada 2018 r. (VI C 1209/17). Sąd uznał, iż element walutowy podlega usunięciu z umowy od początku, gdyż bank nie przedstawił pełnej informacji o możliwych skutkach ekonomicznych (najnowsze orzeczenia TSUE: C-186/16, C-126/17, C-51/17), oraz że brzmienie przepisów dyrektywy 93/13 jest bardziej korzystne niż przepis art. 385(1) polskiego k.c.[3]
Wcześniej jednak polskie sądy wielokrotnie oddalały powództwa kredytobiorców z powodu błędnej implementacji Dyrektywy. Przykładowe wyroki z ostatniego czasu:
- Sąd Okręgowy w Warszawie Sygn. akt XXV C 673/17, wyrok z 26.09.2018 r.[4],
,,Strona powodowa nie wykazała spełnienia się wszystkich ustawowych przesłanej decydujących o uznaniu danego postanowienia za niedozwolone (zwłaszcza przesłanki rażącego naruszenia interesu powoda jako konsumenta). W ocenie Sądu powód nie wykazał bowiem, iż pobrane według niego nienależnie przez pozwany bank kwoty zostały wyliczone przez bank w oparciu o własne kursy walut rażąco odbiegające od kursów rynkowych,…”
- Podobnie orzekł Sąd Okręgowy w Warszawie Sygn. XXV C 569/17[5], Sąd Okręgowy w Warszawie Sygn. akt XXV C 2207/17[6] czy też Sąd Okręgowy w Łodzi , sygn. akt III Ca 782/17[7].
[1] https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=uriserv%3AOJ.L_.2016.276.01.0017.02.POL&toc=OJ%3AL%3A2016%3A276%3AFULL
[2] (Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, (http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU19640160093/U/D19640093Lj.pdf)
[3] Sprawa prowadzona przez mec. Marka Skrobackiego. Kontakt: [email protected], 504-190- 091
[4] https://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/154505000007503_XXV_C_000673_2017_Uz_2018-10-15_001
[5] https://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/154505000007503_XXV_C_000569_2017_Uz_2018-10-17_001
[6] https://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/154505000007503_XXV_C_002207_2017_Uz_2018-10-22_001
[7] https://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/152510000001503_III_Ca_000782_2017_Uz_2017-11-03_001