Dyrektywa

Dyrektywa 93/13 to akt prawny Unii Europejskiej dotyczący nieuczciwych zapisów w umowach zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami

“Celem dyrektywy 93/13 jest zbliżenie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do nieuczciwych warunków umownych w umowach zawieranych pomiędzy sprzedawcą lub dostawcą a konsumentem. Na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. Powyższa zasada jest określona w artykule 6 ust. 1 dyrektywy. Istotne jest również to, iż w celu zapewnienia wyższego stopnia ochrony konsumenta państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać bardziej rygorystyczne przepisy prawne zgodne z traktatem w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą (art. 8).”

W 2018 r.  Sąd Okręgowy w Warszawie wysłał pytanie dotyczące polskiej sprawy kredytu „frankowego”, sprawa zarejestrowana przez Trybunał Sprawiedliwości UE pod sygn. C-260/18; istota pytania sprowadza się do tego, czy w przypadku eliminacji z umowy postanowień o zastosowaniu kursów bankowych na potrzeby rozliczenia umowy kredytu „frankowego”, możliwe jest zastosowanie innych kursów walut (mimo braku upoważnienia w ustawowych przepisach dyspozytywnych).

Z wyroku TSUE C-260/18 wynika, że sądy polskie stoją przed alternatywą albo umowa kredytowa w całości jest nieważna, i tak zdecydował sąd w wyroku C-260-/18, albo bezskuteczna w zakresie klauzul walutowych z pozostawieniem bez zmian pozostałych warunków umowy w tym oprocentowania. W większości polskie sądy włącznie z Sądem Najwyższym stosują się do wykładni prawa europejskiego zawartego w tym wyroku.
Wobec braku w polskim prawie przepisu dyspozytywnego, który pozwalałby na wyraźną prośbę klienta utrzymać umowę w mocy, trzeciej drogi nie ma. Na ukształtowanie linii orzeczniczej nie musieliśmy długo czekać. Sądy polskie lawinowo stwierdzają nieważność umów . To orzeczenie oraz szereg innych zapadłych po wyroku TSUE przywraca elementarną sprawiedliwość w stosunkach silniejszego przedsiębiorcy ze słabszym konsumentem.

• Większość Sądów z całej Polski zapoznała się z Dyrektywą 93/13 oraz prawem konsumenckim i stosuje prawo, chroni konsumenta. Dotyczy to sądów w Warszawie, Poznaniu, Białymstoku, Katowicach. Jednakże nie dotyczy to Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, Sądu Okręgowego w  Gdańsku i Krakowie. Sędziowie w tych miastach ignorują konsumenta i prawo europejskie. Sądy nie stoją na straży prawa. Przestrzeganie prawa jest podstawą porządku prawnego w jakim funkcjonujemy. Wydawanie wyroków sprzecznych z orzeczeniami TSUE narusza zaufanie do wymiaru sprawiedliwości i łamie wszelkie zasady praworządności.
• Sędziowie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu w sprzeczności z wyrokiem TSUE w sprawie Dziubak C-260/18, usiłują wprowadzić do umów “frankowych”, po wyeliminowaniu nieuczciwych zapisów w umowie, średni kurs NBP. Jest to niezgodne z prawem unijnym, gdyż wykładnia wskazana w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej musi być stosowana przez sędziów w całej UE.
• Do Komisji Europejskiej została skierowana skarga Stowarzyszenia na wyroki SA we Wrocławiu, który orzekając pomija orzecznictwo TSUE, w tym wyrok w sprawie Dziubak. Wyroki te narażają Państwo Polskie na konieczność wypłaty odszkodowania z powodu wydawania orzeczeń rażąco naruszających Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej jak i przepisów Dyrektyw. Komisja Europejska obecnie wystąpiła do polskiego rządu o wyjaśnienia w tej sprawie. KE może nawet pozwać Polskę do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Poniżej wyroki sprzeczne z Dyrektywą 93/13 i prawem UE.